BED (Binge Eating Disorder)

Ik heb al eerder aangegeven dat BED (Binge Eating Disorder) er bij langzaam is ingeslopen. Dit was eigenlijk na het overlijden van mijn vriendin. Zij pleegde in 1997 zelfmoord. Ik was toen ineens alleen. Volledig op mezelf aangewezen en niet wetend hoe ik verder moest in het leven nadat mijn vriendin Saskia was overleden.

Nu was het overlijden van Saskia een verschrikkelijke ervaring maar zeker niet de enige aanleiding. Ik heb best een zwaar en gecompliceerd leven achter de rug met daarin vele trauma’s, een vechtscheiding, verlies van mijn dochter (Niet overleden maar geen contact meer), verlies van vrienden, vele angsten en fobieën, een chronische depressie, DIS (Dissociatieve identiteitsstoornis) en CPTSS (Complexe posttraumatische-stressstoornis). Al deze zaken zorgden uiteindelijk voor een moeilijk eenzaam bestaan waarin ik constant op een nare manier met mezelf geconfronteerd werd. Er was een enorm gebrek aan liefde, geborgenheid en gezelligheid en, geloof het of niet, ik ben van nature een burgerlijk gezelligheidsdier.

Op allerlei manieren heb ik geprobeerd om invulling te geven aan mijn lege bestaan. Ik heb bedrijven opgestart, ben voor bazen aan het werk geweest, heb veel vrijwilligerswerk gedaan en probeerde me te omringen met ‘vrienden’ (ahum) ondanks dat dit tot veel angsten leidde. Ik wilde niet alleen zijn en zou dat hoe dan ook voorkomen. Ik ging hierbij vaak over mijn grenzen heen en deed mezelf hier een hoop geweld mee aan. Angsten namen hand over hand toe, mijn depressie liep enorm uit de hand en ik dissocieerde met grote regelmaat. Uiteindelijk knapte er iets in mij met als gevolg dat ik niet meer verder kon. Ik durfde niet meer naar buiten en onder de mensen te komen en isoleerde mezelf volledig.

De vette pech was echter dat ik na het overlijden van mijn vriendin, een kamer had gevonden in het pand van een cafetaria. Ik hoefde slechts 2 deuren door en ik stond er midden in. Hier is mijn overeten begonnen. Ik bestelde grote zakken patat met grote bakken saus en vele snacks er bij. Zo veel dat een gezin van 6 mensen er ruimschoots van kon eten en nog over zouden houden. Ik bestelde op de pof en rekende een keer in de maand af. Door het op de pof bestellen werd het ook wel heel gemakkelijk om te overeten. Soms had ik namelijk even helemaal geen geld maar dan kon ik toch eten bestellen.

Mensen kende mij inmiddels goed in de cafetaria want ik woonde toen in een klein dorp. Men wist ook dat ik alleenstaand was en om die reden kreeg ik vaak reacties als; “Krijg je visite of zo?” of “Ga je dat allemaal zelf op eten?”. Men keek dan vaak ‘verwonderd’ naar me als ik zei dat dit voor mij alleen was. Het klonk in mijn oren vaak als ‘bewonderend’ en alsof men respect voor me had dat ik zo veel kon eten. Nu, achteraf bekeken realiseer ik me dat men eerder geschokt was en me voor gek verklaarde, maar in die periode zag ik dat of voelde dat niet zo. Het kwam op mij over alsof mensen ontzag voor me hadden. Ik interpreteerde dat toen als iets positiefs. Deze ‘positieve’ aandacht zorgde er onder anderen voor dat ik vaak meer bestelde dan ik eigenlijk van plan was. Hoe ziek dit ook overkomt maar het was nou eenmaal zo. De aandacht die ik kreeg hierdoor gaf me tijdelijk even het gevoel ‘gezien’ te worden. Het nadeel hieraan was dat ik dus ook veel meer vrat dan ik in eerste instantie van plan was. Nee, ik stopte niet als ik propvol zat maar pas als alles op was. Eten weggooien bestond niet voor mij.

Maar ja, zoals eerder genoemd isoleerde ik mezelf dus heel erg. Ik kwam nergens meer. Ik liet zelfs mijn boodschappen van de supermarkt in ons dorp bezorgen. Het enige waar ik dus nog kwam was de cafetaria en heel soms als ik naar een huisarts moest, kwam ik buiten. Ik heb dit 6 jaar lang volgehouden. In mijn eentje op mijn kamer met de gordijnen dicht met vooral een hele grote berg eten. Ik voelde me alleen, eenzaam, verdrietig, angstig, depressief en alles wat je nog meer kunt bedenken aan negativiteit.

In 2010 kreeg ik een huis aangeboden in een ander dorp een stuk verder op. Ik verhuisde en stiekem hoopte ik dat hierdoor veel zou veranderen. Probleem was echter dat ik hier niet op de pof kon bestellen en boodschappen moest ik hier ook zelf doen. Dat zorgde voor veel angst en stress. Wel probeerde ik weer een normaal eetpatroon op te bouwen en dat ging redelijk. Redelijk in de zin van dat ik wel gewoon kookte. Echter, ook hier weer veel te veel. Ik was altijd bang dat het niet genoeg was en ik kookte dan ook alsof ik voor een heel weeshuis moest koken. Ik schepte gemiddeld wel 3 of 4 grote borden eten op met voornamelijk veel aardappels en vlees en vette jus. Groente was eigenlijk altijd een beetje bijzaak. Ik at het wel maar in kleine hoeveelheden. Ik vrat me helemaal vol zonder dat ik eigenlijk ook maar geproefd had wat ik had gegeten. Ik zat dan zo vol dat ik niet eens meer in de benen kon komen om de tafel af te ruimen en af te wassen. Ik zakte dan weg in de bank voor de tv en bracht zo de rest van de avond door. Halverwege de avond kreeg ik vaak alweer zin om wat te eten. Vaak had ik altijd wel chips, borrelnootjes, koekjes of snoep in huis en vrat me daar dan helemaal klem aan. Ook hier gold vaak de regel dat als een pak of zak eenmaal open was, dat die dan ook helemaal op moest. Ik vrat mezelf dan helemaal misselijk en heb ook regelmatig overgegeven in die periode. Niet omdat ik van al die zoetigheid af wilde om te compenseren of zo maar gewoon omdat ik te veel suiker binnen had gekregen. Soms kwam het voor dat ik niks te ‘snacken’ in huis had, maar daar paste ik dan wel weer een mouw aan. Er stonden altijd nog pakken chocoladehagel, fruithagel, anijshagel, pindakaas, stroop, jam of iets dergelijks. Daarnaast had ik ook altijd veel vleeswaren en kaas in huis dus ook daar vergreep ik me dan aan. Ik vrat nog net niet de droge macaroni van het schap af.

Eerder schreef ik al over het feit dat ik gedotterd ben geweest. Ik geloof dat dat in 2013 of 2014 was. Dit had natuurlijk een enorme ‘red flag’ voor me moeten zijn. Vlak nadat ik gedotterd was, was ik natuurlijk wel geschrokken en werd ik eventjes met beide benen op de grond gezet. Ik ging weer wat vaker koken. Ik lette meer op wat en hoeveel ik at en daarnaast deed ik mijn uiterste best om niet meer te overeten en snacken. Maar helaas, het was van korte duur. Al redelijk snel begon ik weer met snacken en beetje bij beetje ook weer steeds grotere hoeveelheden. Eerlijk gezegd had ik mezelf (on)bewust wijs gemaakt dat ik de laatste tijd zo enorm goed en gezond bezig was geweest, dat het toen wel weer kon om wat te gaan snacken. Ik had het immers zo goed onder controle, dat een kleine snack hier en daar geen kwaad kon. Nou ja, dikke bullshit natuurlijk want ik wist diep van binnen heus wel dat ik mezelf stond voor te liegen. Het duurde dan ook niet lang voor ik weer op het oude niveau zat als een aantal maanden terug. Ik had dit zelf natuurlijk wel in de gaten en om mezelf wat minder schuldig te voelen en te schamen, zocht ik hulp bij het GGZ waar ik toch al in behandeling was. Ik werd gekoppeld aan een diëtiste en ik kreeg CGT (Cognitieve gedragstherapie). Ik kan hier heel kort over zijn. Dit was het niet voor mij. Die diëtiste die tegenover mij zat was een jong meisje van begin 20 en kwam op mij over als iemand die nog maar net de schoolbanken verlaten had. Het was alsof ik met mijn eigen dochter zat te praten. De andere therapeute die dus een soort van CGT gaf, kwam aanzetten met de meest voor de hand liggende clichés die ik door de jaren heen allemaal al tig keer voorbij had horen komen en daarom voor mij al lang geen therapeutische waarde meer hadden omdat het me gewoon niet hielp. Ik heb dit een tijdje volgehouden maar gaf het uiteindelijk maar op. Ik voelde me niet geholpen.

Vervolgens stortte ik me op diëten. Ik las het halve internet over allerlei diëten, ging Facebook groepen volgen voor tips en adviezen, hield voor mezelf, net als nu een blog bij en ging ook meer bewegen. Uiteindelijk kwam ik via iemand van het GGZ uit bij het Keto dieet. Ik was hier eerst wat sceptisch over omdat het een dieet was waarbij ik juist wél heel veel vetten, vlees, gebakken eieren met spek en weet ik wat nog meer mocht hebben. Ik vond dat echt raar maar naar mate ik me er in ging verdiepen merkte ik al snel dat het inderdaad een werkend dieet was. Ik startte met 3 dagen vasten om in ‘ketose’ te geraken en stortte me daarna op de extreme variant en wel de koolhydraat vrije. Je hebt ook nog een koolhydraat arme versie maar ik wilde het direct goed aanpakken. Na een maand of 3 bleek dat ik 17 kg was afgevallen. Ik zo blij als een kleine kleuter die net een speelgoed auto had gekregen. Ik natuurlijk heel trots en schreeuwde het van de daken. Oh, ik vergeet er overigens bij te vertellen dat ik in deze periode ook heel veel naar de sportschool ging waar ik me, ondanks mijn lichamelijke en psychische beperkingen letterlijk en figuurlijk in het zweet werkte. Ik zeg heel veel maar ik bedoel zo’n 3 keer in de week 1 uur of 1.5 uur. Allemaal heel erg mooi natuurlijk want ik was succesvol bezig. Ik heb me in deze periode in een soort van ‘motivated rush’ gevoeld. Ik had het vaak heel erg zwaar omdat mijn gedachten vaak uitgingen naar echt vreten. Ook miste ik de koolhydraten zoals die in aardappelen, patat, rijst, pasta’s en vooral brood. Ook mocht ik veel soorten fruit niet meer. Alleen maar fruit die eindigden op ‘berry’s’. Aardbeien, frambozen, blauwe bessen en bramen maar geen bananen, appels, peren en meloen. Juist de soorten fruit die ik lekker vond en ook nog eens betaalbaar waren. Ik mocht ook heus wel eens een pizza eten maar dan moest de bodem een bloekoolbodem zijn of moest deze gemaakt worden van amandelmeel. Ook mocht ik wel yoghurt en zo hebben maar dat moest dan weer standaard 10% yoghurt zijn zonder toevoegingen behalve dan weer ‘berry fruits’. Geen lekkere perzik yoghurt of iets dergelijks.

Ik was er de afgelopen tijd dus achter gekomen dat het keto dieet heel erg veel inspanning kostte want je moest alles letterlijk ‘from scratch’ bereiden en dat was meestal ook enorm duur. Op een gegeven moment lukte het me niet meer om me te houden aan de volledig koolhydraat vrije variant van dit dieet en besloot om over te stappen naar de koolhydraat arme versie. Nou ja, ik mocht dus af en toe een boterhammetje van mezelf eten maar dat moest dan weer perse volkoren brood zijn. Ook stond ik mezelf af en toe wat zilvervliesrijst toe maar het was het allemaal nét niet om gemotiveerd te blijven. Uiteindelijk won de drang om echt weer eens flink te vreten het dan toch van me en beetje bij beetje geraakte ik weer op het oude niveau.

Wat een domper! Ik was enorm telleurgesteld in mezelf want als ik het dan zelfs niet eens kan volhouden met een dieet waarbij ik juist wel veel vettigheid mag hebben, met welk dieet gaat het me dan wel lukken, dacht ik bij mezelf. Voor mij was de conclusie dat geen enkel dieet mij verder zou gaan helpen. Maar ja, ik kwam weer veel aan en zat op mijn hoogtepunt op 156,4 kg. Ik liet mezelf weer helemaal gaan maar een stemmetje in mijn hoofd zei wel constant tegen me dat ik er wat mee moest. Uiteindelijk vond ik dat het tijd werd voor drastische maatregelen en kwam voor mezelf tot de conclusie dat het me in mijn eentje echt niet ging lukken. Ik moest en zou hulp krijgen en had het toen ook niet over dat zweverige houtje touwtje gedoe wat ik bij het GGZ ervaren had. Ik vond dat het tijd werd om mezelf voor een bepaalde periode even helemaal uit mijn ‘veilige’, weliswaar zéér ongezonde setting te halen. De enige manier hiervoor is wat mij betreft een klinische setting met begeleiding van echte professionals en andere mensen die met soortgelijke problemen te kampen hebben. Ik denk echt dat ik daar het meest gebaat bij ben omdat ik dan ook even helemaal weg ben van allerlei verleidingen. Ook is het dan mogelijk om niet in mijn eentje deze strijd aan te gaan maar met mensen die me kunnen motiveren maar me ook kunnen leren hoe ik zelf gemotiveerd kan blijven als ik het uiteindelijk weer alleen moet doen. Ik wil weer leren hoe ik gezond en met mate kan koken en eten. En verder wil ik een goede structuur in mijn leven aanbrengen. Deze dingen lukken me momenteel zelf echt niet en heb daar professionele hulp bij nodig. Op dit moment ben ik bezig met een kliniek en heb op 9 december een intake gesprek. Ik heb hier goede hoop op en hoop dat ik bij hen terecht kan. Ik houd jullie natuurlijk op de hoogte.