Mijn ontmoeting met God

Mijn wereld stortte in als een kaartenhuis. Het was ergens in 1995. Ik woonde in Harderwijk met mijn toenmalige vrouw en mijn dochtertje van ongeveer 6 maanden. Op een dag kwam ik thuis van mijn werk. Moe van het werken plof ik neer op de bank. Ik zit nog maar net en mijn vrouw komt op me aflopen en zegt: “We moeten met elkaar praten.” Door haar houding en de toon in haar stem wist ik direct al dat er iets serieus aan zat te komen. “Ik weet niet goed hoe ik het je moet vertellen, maar ik wil van je scheiden! Ik heb sinds een maand of zes een relatie met een andere man!” Ik zal je alle vragen, de duizenden smeekbedes en de niet te tellen pogingen om haar op andere gedachten te brengen besparen.

Ze wilde van me scheiden omdat ons seksleven helaas nooit echt van de grond was gekomen. De redenen hiervoor lagen bij mij omdat mijn verleden me zo geschaad, gefrustreerd en in de war gemaakt had, dat het seksuele binnen een relatie voor mij zwaar, moeilijk en soms zelfs onmogelijk was. Volledig in tranen, ontheemd, radeloos en bang, zat ik als een hopeloos hoopje op de bank. Zonder verder nog maar iets te zeggen, pakte ze onze dochter op haar armen en liep de deur uit!

Nou ja, tot zover even een inleiding over hoe het kwam dat ik niet veel later volledig wanhopig, terneergeslagen, depressief en suïcidaal was geworden. Daar zat ik dan. Eenzaam en alleen in een huis waar we ooit samen woonde. Alles om me heen, waar ik ook keek, deed herinneren aan ons samenzijn ons gezinnetje en de toekomst die ik voor ogen had! Onze vrienden hadden kennelijk allemaal partij gekozen voor mijn vrouw en wilde dus ook niets meer met mij te maken hebben. Dat maakte de situatie nog erger omdat ik naast onze gezamenlijke vrienden helemaal niemand had.

Even verder. Ik geloof dat het een maand of misschien twee maanden later was, dat ik later op de bank wat televisie aan het kijken was. Er was weinig boeiends op t.v. en was een beetje aan het zappen. Op een gegeven moment kwam ik op een van de publieke zenders uit en zag daar een grote, stoere, brede kerel. Hij was aan het vertellen over allerlei duistere zaken. Hij was een crimineel van de bovenste plank. Hij had alles gedaan wat God verboden had. Van inbraken tot mishandelingen en van oplichting tot berovingen. Ook had hij het er over dat hij Satan erg hoog in het vaandel had staan. Negatief als dat ik toen in het leven stond, wekte dit programma mijn interesse. Hij had het er over dat hij maar zelden thuis was bij zijn vrouw en hoe hij haar door zijn levensstijl verwaarloosde. Hij had de hele wereld over gereisd en eens in de zoveel tijd kwam hij eens een keer thuis. Op een dag kwam hij vermoeid en gebroken thuis van weer een lange reis waarin hij van alles en nog wat had meegemaakt. Ik weet niet meer precies wat, maar het was niet veel goeds in ieder geval. Ik weet niet precies meer hoe hij op het volgende punt was aangekomen, maar hij besloot om een warme douche te gaan nemen om wat tot rust te komen en om zich zelf weer een beetje op te frissen. Hij vertelde dat hij onder de douche stond en terwijl het warme water over hem heen sijpelde, werd hij bevangen door een voor hem niet thuis te brengen gevoel. Door dat gevoel werd hij over zijn gehele lichaam slap. Zo slap dat hij niet meer op zijn benen kon staan en zakte dus ook door zijn knieën. Het water bleef over hem heen sijpelen en hij werd bevangen door een gevoel dat hij nog niet eerder had ervaren. Het voelde goed. Goed in de zin van alsof hij bevrijd werd van een enorm zware last die van zijn schouders viel. Het voelde alsof hij werd ‘schoon’ gewassen. Schoon van al zijn zonden. Het gevoel dat hij ervoer had hem niet alleen door zijn knieën doen zakken maar ook brak hij uit in huilen.

Op dat moment wist hij het. Hij was aangeraakt en ‘schoon’ gewassen van al zijn zonden door God. Hij bleef nog een tijdje lang onder de douche zitten en toen hij eenmaal weer de kracht in zijn benen voelde terugkeren, rende hij naar zijn vrouw en vertelde haar wat hem zojuist was overkomen. “God heeft mij al mijn zonden vergeven! Hij heeft me aangeraakt en mij schoon gewassen!” Hij zakte door zijn knieën en vroeg met de tranen nog in zijn ogen vergiffenis aan zijn vrouw voor alles wat hij haar al die jaren had laten doorstaan. Al die jaren van eenzaamheid, onzekerheid en verwaarlozing. Hij beloofde plechtig dat hij haar vanaf dat moment nooit meer alleen zou laten en een goede en liefhebbende man voor haar zou zijn.

Op dat moment scrolde er ineens een tekst door het beeld. “Als u behoefte hebt om naar aanleiding van deze uitzending na te praten, dan kunt u bellen met Correlatie.”
Ik bleek al die tijd te hebben gekeken naar het programma ‘De verandering’ van de EO. Het verhaal had mij zo enorm aangegrepen dat ik in tranen was uitgebarsten. Natuurlijk had het feit dat ik midden in een scheiding zat er ook mee te maken. Ik besloot om naar Correlatie te bellen. Ik kreeg een man aan de telefoon. Hij stelde zich voor maar helaas weet ik zijn naam niet meer. Hij vertelde mij dat hij een wat oudere man was en hij vroeg mij waarom ik belde. Ik legde hem uit dat ik naar het programma had gekeken, maar dat ik vooral ook gegrepen was door het feit dat deze man door God was schoon gewassen van al zijn zonden en dat daardoor zijn huwelijk eigenlijk weer nieuw leven was ingeblazen. Ik legde hem uit dat ik zelf midden in een scheiding zat en dat mijn vrouw, samen met mijn dochtertje van ongeveer zes maanden oud, bij me weg was gegaan.

De man was heel hartelijk en luisterde naar al mijn sores die ik toen over hem uitstortte. Af en toe bood ik mijn excuses aan omdat ik door mijn verdriet, dat er tijdens het gesprek nog steeds was, soms bijna niet meer te verstaan was. Hij gaf aan dat het juist heel goed was en dat ik me niet hoefde te excuseren. We hebben een beste tijd zitten praten met elkaar. Ruim een uur weet ik inmiddels. Het gesprek liep op een einde en de man vroeg aan mij: “Pascal, ik weet dat je niet gelooft in God, maar zou ik ter beëindiging van dit gesprek voor je mogen bidden?” Ik had tijdens het gesprek inderdaad aangegeven dat ik niet geloofde in God en vond het daarom best een beetje ongemakkelijk nu hij aangaf dat hij voor mij wilde bidden. Maar ja, hij had zo lang naar mijn verhaal zitten luisteren en ik vond dat zo fijn en lief van hem, dat ik hem niet voor het hoofd wilde stoten en zei tegen hem dat het goed was dat hij voor me zou bidden. Ondanks dat ik aan de telefoon zat en hij mij niet kon zien, besloot ik wel eerbiedig mijn ogen te sluiten en mijn handen te vouwen terwijl hij aan het bidden was. Hij sprak over van alles wat ik hem had verteld tijdens ons gesprek en dat hij zou willen dat het verdriet en de pijn die ik in die periode ervoer, dat die wat minder en dragelijker zou worden voor mij. Op een gegeven moment zei hij:

“Heer, ik vraag u om uw steun in deze moeilijke tijden voor Pascal. Laat Pascal weten dat U over hem waakt en hem ziet in deze moeilijke tijden. Heer, raak Pascal aan zodat hij weet dat U bestaat.”

Met dat hij die laatste woorden uitsprak, kreeg ik een onverklaarbaar koud gevoel op mijn linker schouder. Ik vond dit echt heel vreemd want het was lekker warm in huis en er stonden geen ramen of deuren open die voor tocht zorgde. Ik wreef met mijn hand over mijn schouder in een poging om het weer wat warmer te krijgen.

Ondertussen was de man aan het einde van zijn gebed voor mij gekomen en wenste me een goede nachtrust toe. Ik bedankte hem voor zijn tijd en luisterend oor en hing de telefoon op. Mijn schouder was nog steeds enorm koud en kreeg deze ook niet meer warm. Ik besloot om een douche te gaan nemen om het weer warm te krijgen maar ook dit mocht niet baten. Moe van het verdriet dat ik die avond had gehad en enigszins gerustgesteld door het gesprek met deze man, besloot ik maar mijn bed in te kruipen. Tegen alle verwachtingen in, viel ik als een blok in slaap. Dit was al weken lang niet meer het geval geweest omdat ik elke keer maar weer aan het malen was in mijn hoofd over mijn eenzaamheid, mijn strijd met mijn ex, het verlies van mijn dochtertje enz enz.

De volgende morgen werd ik pas laat weer wakker. Ook al iets wat weken lang niet meer was voorgevallen. In tegenstelling tot de weken er voor stond ik op en voelde me goed uitgerust en ook best goed gehumeurd. Ik liep naar beneden, zette wat koffie en terwijl ik op de bank wachtte tot de koffie klaar was begon ik spontaan plannen te maken voor die dag. De afgelopen weken was dat wel anders. Ik stapte uit mijn bed en plofte neer op de bank en kwam er bijna niet meer van af. Ik nam niet eens de moeite meer om me aan te kleden want ik hoefde toch nergens heen en er kwam toch niemand op bezoek. Ik voelde me goed. Eigenlijk héél goed. Ineens schoot het gesprek wat ik de avond er voor aan de telefoon had gehad me weer te binnen. Ik moest direct weer denken aan mijn koude schouder en het voelde goed. Ik was blij dat ik zo’n fijn gesprek had gehad en het had er voor gezorgd dat ik weer wat beter in mijn vel zat. Terwijl ik aan de koffie zat besloot ik die dag nog even terug te bellen naar Correlatie omdat ik de man van de avond daarvoor even wilde vertellen dat het gesprek met hem mij goed had gedaan en ik wilde hem toch nog een keer bedanken.

Nadat ik me had aangekleed, pakte ik de telefoon en belde het nummer van Correlatie. Ik kreeg een vriendelijke mevrouw aan de telefoon en ik vroeg haar of de man (ik weet nu zijn naam niet meer maar toen nog wel) van die avond ervoor er misschien was. “Er was gisterenavond niemand aanwezig hier!” zei de mevrouw. Ik vertelde de vrouw dat ze zich vergiste want ik had met die man ruim een uur zitten praten. Ik haalde allerlei details aan om haar te overtuigen van het feit dat ik toch echt met die bewuste man had gesproken.
“Ik zal even informeren bij mijn collega’s. Misschien weten die er iets van.” Even later kwam ze weer aan de lijn  en ze vertelde me dat er echt geen lijnen open hadden gestaan gisteren avond en ook dat er niemand met die naam werkzaam was bij Correlatie. Ondanks dat ze dit bleef herhalen wist ik zeker dat ik ruim een uur aan de telefoon had gezeten met die man en vertelde haar er bij dat het een gesprek was naar aanleiding van het programma ‘De verandering’ van de EO.

Weer ging ze even navraag doen bij haar collega’s en niet veel later kwam ze weer aan de lijn. “Het spijt me het u te moeten mededelen, maar het programma waar u het over heeft was een herhaling. Er heeft ook duidelijk in beeld gestaan dat u niet meer kon bellen omdat het een herhaling was.” zei ze vriendelijk maar toch wat terughoudend.
Ik zei haar dat ik haar niet geloofde, maar omdat ze al meerdere malen had overlegd met haar collega’s, besloot ik om het gesprek te beëindigen en hing de telefoon op.

Enigszins beduusd zat ik op de bank. Ik begon nu toch echt aan mezelf te twijfelen. Had ik het dan misschien gedroomd? Ik vond het heel raar want het voelde allemaal heel echt en hoe kon het anders ook dat ik zo goed uitgerust en weer lekker in mijn vel wakker was geworden? Ik heb nog een tijd lang beduusd na zitten denken en proberen terug te halen wat er die avond er voor was gebeurd, maar ik kon niet tot een andere conclusie komen dan dat het toch écht had plaats gevonden. Ik besloot uiteindelijk om het te laten rusten en mijn fijne gevoel wat ik ondanks de ontkenning van Correlatie had, toch gewoon te nemen voor wat het was.

Een paar dagen later, viel er post op de deurmat. Ik pakte de post op en zag dat de telefoonrekening er bij zat. Wij hadden een gespecificeerde telefoon rekening en konden dus altijd terug zien welke nummers we hoe lang hadden gebeld. Ik besloot het nummer van Correlatie er weer even bij te pakken om te zien of ik dan toch echt niet ruim een uur had gebeld die bewuste avond. En ja hoor, daar stond het. Eén uur en twaalf minuten had ik die bewuste avond gebeld. De tijd stond er ook nog bij en dat was inderdaad net een paar minuten voordat het programma was afgelopen.

Nu werd het toch wel heel vreemd allemaal. De vrouw aan de telefoon had gezegd dat die lijn die avond helemaal niet open had gestaan en toch stond er dat ik gebeld had.
Ik liet het wat bezinken en ineens werd het me helder. Ik heb die avond niet met Correlatie gesproken. Ik heb een gesprek met God gehad. Dit kon niet anders. Hij heeft met me gesproken en niet alleen dat, Hij heeft me ook nog eens aangeraakt. Vandaar die koude schouder en mijn fijne nacht en het goede gevoel dat ik had toen ik op stond.

Sommige mensen denken misschien dat ik niet goed snik ben. Nou, dat mag men denken. Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat ik een ontmoeting met God heb gehad en dat Hij mij heeft laten weten dat Hij écht bestaat!